Deze blog schreef ik oorspronkelijk in november 2017.

De laatste maanden heb ik vooral een inwendige strijd gevoerd, die er soms best hevig aan toe ging en af en toe nog steeds gaat. Want ik had/heb geen job en wist helemaal niet meer van welk hout pijlen te maken, het enige dat ik wel heel zeker wist, was dat ik (voorlopig) niet meer in het onderwijs wilde stappen. Naast mijn teleurstelling over de manier waarop er  werd gehandeld i.v.m. de benoemingskwestie en personeelsbeleid, had ik ook al een tijdje het gevoel dat er een enorme druk werd gelegd op leerkrachten, maar ook vooral op de kinderen. Naar mijn gevoel werd het altijd maar ‘en en en’ en hoorde je bijna nooit meer ‘of of of’. Kinderen, in mijn geval waren het kleuters, moesten altijd maar presteren, de druk op hun schouders werd steeds maar groter en groter, hun fantasie en creativiteit werden vaak de kop ingedrukt, omdat de prestatiemaatschappij steeds meer van hen verwachtte. Ik had het daar heel erg moeilijk mee, nog steeds. Ik ben ook een mama, die de punten van haar eigen kids enorm kan relativeren, die er niet zo van wakker ligt dat haar oudste zoon niet het AVI-niveau behaalt dat van hem op die leeftijd verwacht wordt. Wat niet wil zeggen dat ik hem niet wil stimuleren en motiveren om het wél te behalen, ik verwacht van hem dat hij elke dag een half uurtje leest, ik probeer zijn honger naar het lezen van verhalen natuurlijk aan te wakkeren, ik heb gesprekken met hem om duidelijk te maken hoe fijn het is om te lezen en hoe belangrijk het is, omdat ik toekomstgericht natuurlijk wil dat het voor hem niet te moeilijk zal worden, maar lig ik daar wakker van? Neen, absoluut niet! Hij heeft zoveel andere kwaliteiten en talenten, dat die extra druk op zijn schouders hem zeker niet ten goede zal komen, integendeel!

Beetje bij beetje werd het mij dan ook duidelijk waar ik met mijn leven naartoe zou willen gaan. Want soms moet je kei hard tegen een muur botsen, om dan in 1000 stukjes te breken om jezelf vervolgens stap voor stap weer overeind te trekken, om daarna de essentie van het leven te zien en te begrijpen, de essentie van jouw leven en niet van het leven dat anderen van je verwachten. Dat is net hetgeen wat mij overkomen is de afgelopen maanden. Plots werd het allemaal zo klaar als een klontje welke richting ik uit wilde, in welke richting ik MIJN leven wilde sturen. Ik wou iets doen met de lessen die ik de afgelopen maanden kei hard had geleerd, had moeten leren. Als ik het nu bekijk ben ik blij, dankbaar dat ik die staalharde les voorgeschoteld heb gekregen. Niet zoals de lessen van GNL (Geschiedenis van de Nederlandse Letterkunde) van Mevrouw Callans, die ik het middelbaar moest studeren en grandioos voor buisde 😉 (na bijna 20 jaar nog steeds een trauma als ik daar aan denk). Maar bon, heel plots kwam dan ook het gegeven ‘kindercoach’ op mijn pad, nadat Mats met zijn gevoelens volledig in de knoop zat en we besloten om hem naar een kindercoach te laten gaan. Dit was voor hem een schot in de roos en hij kijkt elke keer uit naar hun ‘afspraakje’, waarin hij zichzelf kan zijn, op zoek kan gaan naar zijn talenten en waar hij zijn gevoelens de vrije loop kan laten. Hij kan dit natuurlijk thuis ook allemaal, maar het helpt hem wel dat dit een objectievere manier van werken is.  Ik begon hier zelf ook over na te denken en dat in combinatie met mijn ergernis aan de hoge prestatiedrang binnen onze maatschappij, besloot ik om hier even dieper op in te gaan en wilde ik graag wat meer info rond dit ‘kindercoach’ gegeven. Zo kwam ik uit op de praktijk van Lieve Van Beeck.

Zij organiseert 2 keer per jaar een opleiding tot kindercoach, maar al snel kwam de ontnuchtering en zag ik dat de cursus die in oktober 2017 zou starten, helemaal volzet was en dat ik moest wachten tot maart 2018 om aan de volgende te beginnen. Dat is echt wel balen, als je iets gevonden heb waar je helemaal achter staat en helemaal ziet zitten! Ik voelde de goesting langs alle kanten mijn lijf binnen sijpelen en nu moest ik alleen geduld hebben? Pfff! And as you know… geduld en ik? Geen perfecte match, helaas! Dat is iets dat ik nog steeds niet geleerd heb 😉 . Maar op een regenachtige vrijdag in september kreeg ik een mailtje van Lieve met de boodschap dat er iemand was weggevallen en dat er terug een plekje was vrijgekomen… ! WAT? ECHT? Heb ik mijn bril wel op? Is dat mailtje echt wel voor mij bedoeld? Zo blij als een kermisvogel! Ik denk dat ik er toen ook zo uit zag, als een kermisvogel, toen ik dit nieuws aan Bart vertelde. En zijn reactie was : KARMA! Yes, karma en toeval bestaat niet! Karma stond aan mijn kant, thanks for that! Ik schreef me dan ook heel snel in en keek uit naar zaterdag 28 oktober om aan mijn eerste les te starten.

Zaterdag 28 oktober toch wel best een spannende dag, Bart zou me samen met de kids naar de praktijk van Lieve brengen in Brecht. Het begon al goed, want ik was 4 minuten te laat, goeie eerste indruk Inez! Goed bezig, nu al! Iedereen zat al netjes in een kring te wachten en Lieve zei: ‘Nu weet iedereen al dat jij Inez bent’! Owkeej! Maar het ijs was heel snel gebroken, na een uurtje kon ik huilen van geluk, ik voelde aan elke vezel in mijn lijf dat ik daar moest zitten, dat ik daar gewoon moest zijn, dat toeval inderdaad niet bestaat en dat dat plekje niet ‘toevallig’ was vrijgekomen. Weer zo blij als een kermisvogel, al heb ik me deze keer wel kunnen inhouden. Don’t worry!

De eerste les was erg op ‘jezelf’ gericht, op groeien, groeien van je eigen persoonlijkheid, groeien om meer jezelf te worden! En dat was een aspect waar ik de afgelopen maanden al enorm mee was bezig geweest en dat kwam ook tot uiting tijdens deze les vond ik. Het was voor mij dan ook enorm motiverend dat ik zelf opmerkte dat ik reeds verschillende stappen in de goede richting had gezet, dat ik volop bezig was aan het groeiproces om meer mezelf te worden, om dichter bij mijn ware ‘ik’ te komen. Jeuj! Jeuj! Jeuj! Weer kwam het besef dat ik daar echt heel erg op mijn plek zat. Over die kermisvogel zullen we nu maar zwijgen zeker?

Lieve had me helemaal mee, ze is een straffe madam die power uitstraalt, die je volledig in no time kan meepakken in haar verhaal en iemand aan wiens lippen je kan blijven hangen, allé ikke toch! Ik vind het echt bewonderenswaardig op de manier waarop ze in het leven staat en de manier waarop ze dit wil overbrengen aan anderen. We leerden elkaar (we zaten daar met 15 vrouwen) en onszelf beetje bij beetje beter kennen, leerden dieper in onszelf te kijken en neen dat is niet altijd evident, maar vaak confronterend. Want hoe vaak doe je iets dat je eigenlijk meer voor iemand anders doet dan voor jezelf? Misschien voor iedereen eens een nuttige denkoefening?

Ik ben daar met een zalig gevoel buiten gestapt, had nieuwe inzichten gecreëerd, stond weer een stapje dichter bij mezelf en had fijne mensen leren kennen met ieder een ander verhaal, maar ik had vooral het overweldigende gevoel dat het meer dan duidelijk was naar welke richting mijn persoonlijk pijltje vanaf nu zou wijzen. En laat het nu nét die pijl zijn, die ik ga volgen! My way to my hePPinez!

Ik besef ook heel erg dat ik momenteel de kans krijg om rust te creëren in mijn hoofd en lijf, dat ik de kans krijg om eventjes ‘stil’ te staan en de pauze-knop mag en kan indrukken, dat ik voor even niet hoef deel te nemen aan de ratrace van het leven. Het is net die rust en stilte, die me de kracht geven om mijn ‘groeiproces’ te laten evolueren! Al merk ik nog heel vaak dat mensen dit niet begrijpen, dat mensen heel oppervlakkig oordelen over het feit dat ik deze ‘rustperiode’ heel hard nodig heb, voor MEZELF! Om mezelf te ontplooien tot de ware ‘Inez’, een madam waar de kermisvogel voor eeuwig en altijd zal meereizen op haar schouder en ongetwijfeld zo nu en dan weer voor gekke taferelen zal zorgen. Zoals de dag in de herfstvakantie dat ik samen met Sil aan zee, synchroon wou steppen en enkele yogaoefeningen wou laten zien aan wandelend Nieuwpoort!

Exact 2 seconden later lag ik plat op mijn buik op den dijk van Nieuwpoort! En de kermisvogel was efkes gaan vliegen! Ook hier:

‘Relativeer jezelf, het leven is al serieus genoeg!’