Deze blog schreef ik oorspronkelijk in oktober 2017.

Zijn naam is Ludo… Ludo Beusen, alias meneer de psychiater, MIJN psychiater! En ik kan je alvast vertellen dat hij een TOPvent is!

Wie is een psychiater en wat doet hij?

Even enkele betekenissen op een rijtje, die ik online vond:

• ‘Arts die gespecialiseerd is in het voorkomen, vaststellen en behandelen van geestesziekten, die door zijn uitgebreide kennis van medicijnen de mogelijkheid heeft om medicijnen voor te schrijven’  Bron: www.dokterdokter.nl
• ‘Een dokter voor mensen met psychische problemen. Dat zijn problemen in je gedrag of met je gevoel. Dit kan te maken hebben met iets in je hersenen.’ Bron: www.brainwiki.nl
• ‘Een psychiater is een arts die zich heeft gespecialiseerd in de psychiatrie. Een psychiater is een medisch specialist. Psychiaters zijn bevoegd medicatie voor te schrijven, lichamelijk onderzoek te doen en laboratoriumtests aan te vragen en te interpreteren. ‘Bron: www.wikipedia.org

Mmm, geestesziek? Ik? Nah, ik denk het niet!! Problemen in mijn gedrag of met mijn gevoel? AB-SO-LUUT, zeker weten!!

Maar laten we even beginnen bij het begin… . Waarom heb ik besloten om een psychiater op te zoeken? Wel, toen papa in het ziekenhuis lag (nadat hij de hartstilstand had gekregen) en we eigenlijk wisten hoe laat het toen was, wist ik met mezelf geen blijf, want dit horrorscenario kon toch niet waar zijn. Dit was toch iets dat je op een ander ziet gebeuren of waarover je wel eens leest, maar dat is toch niet iets dat in jouw familie gebeurt. Wel dus! Ongenadeloos sloeg het noodlot toe en mijn wereld stond ineens op zijn KOP! Ook al hield ik me vast aan elke strohalm die er was (en dat waren er niet veel), maar diep in mij wist ik dat het afscheid voor de deur stond, dat papa deze strijd niet zou kunnen winnen, hoe hard we ook hoopten, hoe hard hij ook vocht, dit was gewoon een oneerlijke strijd! Je denkt daar wel eens aan, aan wat als er iets met één van je ouders zou gebeuren, maar dringt die gedachte vaak weg, want hey, die zouden toch eeuwig blijven leven zeker of toch al zeker tot ik een jaar of 50 zou zijn en ik was er toen nog maar 35! Maar helaas, zo werkt het dus blijkbaar niet! Ik wist dus al van de eerste week na papa’s hartstilstand (half april) dat het niet goed zou aflopen.

Dan kwam er begin mei nog eens bij dat ik te horen kreeg dat ik kon mee doen voor een benoeming op school, maar dat ik had moeten kandideren voor eind april, te laat dus!! We waren met 2 kandidaten voor 2 plekken, easy peasy, toch? NOT! Die mail i.v.m. die benoeming was in mijn schoolmailbox geraakt (op school!) en had ik dus gemist, mijn hoofd en gedachten stonden in die periode niet naar school, maar naar Leuven, naar de strijd die papa voerde en de strijd die mama en ik voerden met de dokters . Dus ja, eigen schuld, dikken bult, zeker of hoe zeggen ze dat?

Dit nieuws kwam aan als een ballon die kapot springt in your face! Yep, verschieten dus en ademhalen, huilen, tieren en brullen, maar vooral proberen blijven adem te halen, PRO-BE-REN welteverstaan. Toen ik naar huis reed, na deze fijne boodschap, ben ik op een parking moeten gaan staan om Bart te bellen, mama te bellen en heel hard te wenen. Mama bleef razendkalm en zei ‘Overal ben je slechts een nummer (aan dat gevoel waren we al even gewend geraakt in Leuven) en het is ieder voor zich, misschien is het tijd voor een nieuw hoofdstuk’! WOW! Wijze woorden, dat kan ik niet ontkennen, ze gaven me eventjes rust en gaven me de moed om inderdaad adem te halen! Het even laten rusten voor wat het was, maar het veranderde niets aan de zaak dat mijn job als het ware op het spel stond!!

En als ik daar iets uit geleerd heb dan is het inderdaad dat het in deze wereld vaak ‘Ieder voor zich is’, de wereld heeft zich gevuld met ‘ikkertjes’. Ikkertjes, mijn autocorrector verandert het woord ‘ikkertjes’ in ‘kikkertjes’ en tovert zo meteen een lach op mijn gezicht!! Zullen we de vergelijking eens maken tussen de ikkertjes en de kikkertjes? Kwaak-kwaaak! 🙂

Maar bon, het was dan ook die moment dat ik besliste dat er iets moest gebeuren, want mijn emoties en gevoelens had ik niet meer in de hand en ik was zo teleurgesteld in de wereld, dat ik er heel boos van werd, soms razend kwaad zelfs. De huisarts had mij ook al aangeraden dat het misschien tijd was om een psychiater te raadplegen, om zo te leren omgaan met die negatieve gevoelens. Zogezegd, zo gedaan, en ik ging op zoek naar een psychiater. Via een goede vriendin kwam ik terecht bij meneer Beusen! Ik nam zenuwachtig de telefoon en toetste zijn nummer in, 3 dagen later stapte ik voor de eerste keer, met klamme handjes en een krop in de keel, binnen in zijn praktijk. Die eerste keer bij de psychiater, is erop of eronder! Er moet een ‘klik’ zijn, je legt je ziel daar op de tafel en geeft je helemaal bloot (vandaar waarschijnlijk het woord ‘zielenknijper’). Die eerste keer, heb je zoveel te vertellen, we zaten als 2 vreemden over elkaar met alleen een onbeschreven wit blad tussen ons in. Een onbeschreven wit blad? ZALIG! Zomaar, zonder vooroordeel, een wit blad… . Ik vertelde mijn verhaal over papa en over school, terwijl de tranen over mijn wangen bleven rollen en stillekesaan verdween dat witte blad. Pas toen had ik door dat het dus effectief waar is dat er standaard een doos kleenex op het bureau van een psychiater staat en ik maakte hier gretig gebruik van! Wat ik me vooral herinner van mijn eerste bezoekje was dat hij zei dat het oké was dat ik me verdrietig voelde, maar dat het zeker ook oké was dat ik boos was, dat het oké was dat ik het allemaal eventjes niet meer wist. Oef! Dankjewel! Ik ben dan toch niet zo abnormaal! Iemand dat objectief kon zeggen dat het allemaal oké was, ik voelde mij begrepen en opgelucht! Wat natuurlijk niet wil zeggen dat, wanneer ik daar na 45 minuten buitenkwam, ik mijn gevoelens van verdriet en boosheid aan de kant had kunnen zetten, maar HIJ had gezegd dat ik oké was, dat het normaal was dat ik zo reageerde, dat hij de benoemingskwestie ook niet begreep en dat hij graag het dossier van papa wou inkijken om mij ook zo verder duidelijkheid te kunnen geven. Ik was dus volledig overrompeld door die eerste keer bij meneer Beusen, ik was overrompeld door meneer Beusen himself, ik voelde mij goed bij deze man en de KLIK was waarschijnlijk te horen tot bij ons thuis :-). Ik kon dus alleen maar blij zijn met de stap die ik zette om toch een psychiater te raadplegen en ik was ook blij met de goede raad van ons Evy om mij naar hem te sturen. Gelukkig bestaat het leven dan toch niet alleen uit ‘ikkertjes’ maar zijn er nog ‘delers’ onder ons en gelukkig behoren die delers tot mijn vriendengroep! (tijd voor een vreugdedansje). Oh ja en het grappige is, dat mama vroeger vroeger ook nog bij hem geweest is.

In het begin ging ik elke week bij hem langs en ik betrapte mezelf erop dat ik uitkeek naar deze momenten. Deze momenten waarop ik gewoon kon zeggen wat ik voelde, wat ik dacht, de twijfels over mezelf, de verwijten en vooroordelen die ik te horen kreeg (al durven ze die niet in je gezicht te vertellen, maar lekker achter je gat, sterk!!!). Eerlijk? Ik heb héééél lang gedacht dat ik een ‘moeilijk’ mens was, vaak was dat idee gebaseerd op wat anderen over je denken of over je vertellen, vaak met een lach en een zwans, maar het zette mij wel aan het denken. Ik ben al vaak met mijn hoofd tegen een muur gebotst, omdat ik anderen wil helpen of omdat ik vond dat er onrecht werd aangedaan aan anderen en dan lig ik daar wakker van. Of omdat ik gewoon vind dat eerlijke communicatie het langst blijft duren, ook al is dat vaak niet de makkelijkste weg en iedereen hiertoe in staat zou moeten zijn. Zo zouden er veel misverstanden de wereld uit geholpen kunnen worden en veel momenten van ‘muurbotserij’ vermeden kunnen worden, in mijn geval toch. Maar telkens bleef ik dus botsen en telkens bleef ik met een serieuze kater zitten! Een kater, die tot de dag van vandaag, nog vaak opduikt in mijn dromen, omdat het vaak dingen zijn die ik niet begrijp!

Maar ondertussen, en die medaille gaat zeker weten naar Ludo Beusen, besef ik dat ik GEEN moeilijk mens ben, dat ik gewoon niet tegen onrechtvaardigheid kan en dat ik het opneem voor mensen die mij nauw aan het hart liggen. En is daar iets mis mee? Ik peins het niet!! Ik zeg natuurlijk ook niet dat ik een Heilig Boontje ben, zeker niet, maar de keren dat ik al tegen een muur gebotst ben is door mijn hoog onrechtvaardigheidsgevoel en mijn open en eerlijke communicatie. Ik ben hem daar ook ontzettend dankbaar voor, voor diezelfde directe communicatie, hij laat mij dingen vaak vanuit een ander perspectief bekijken, ook al zegt hij niet altijd wat ik horen wil. Hij is eerlijk! Puur en eerlijk! Ik heb dan ook tonnen respect voor deze mens en vind het heel erg jammer dat mensen, die naar een psychiater gaan vaak een stempel krijgen…! Want zo kreeg ik een berichtje van iemand die ik eigenlijk helemaal niet goed ken, die me waarschuwde voor het feit dat ik openlijk uitkwam dat ik naar een psychiater ging, want de ‘mensen’ zouden mij gek verklaren, ze zouden denken dat ik ze niet alle 5 meer op een rij heb. En stel dat ik een nieuwe job moet zoeken (wat dus het geval is) en ze zouden weten dat ik een psychiater bezocht, wat dan? Tja, wat dan? Weet je wat dan? Dan zou ik zeggen dat ik in eigen boezem durf te kijken, dat ik een oplossing zoek voor mijn opgekropte frustraties en verdriet, dat ik verder wil in het leven en aan mezelf wil werken, dat ik mezelf weerbaarder wil maken tegen al die ‘ikkertjes’, tegen al die vooroordelen en leugens, dat IK kies voor mezelf en sterker in mijn schoenen wil staan. Dus laat ze maar denken dat ik ze niet alle 5 meer op een rij heb of mijn leven niet in de hand heb… , maar het blijft jammer dat hier toch nog steeds zo’n taboe rond hangt en ik kan alleen maar hopen dat ik kan bijdragen om, al is het een klein stukje, dat taboe te helpen doorbreken.

Ik herken heel veel van mezelf in Mats, onze oudste zoon, die wil vaak goed doen voor een ander, maar tegelijk verwacht dat ze dit ook voor hem doen en hij wordt heel verdrietig en boos als dat niet zo is! Deze zin stond het laatst op zijn rapport, ik ben prompt beginnen huilen toen ik dat las, zo MOOI, maar zo HARD! Hard te weten dat je zoon ongetwijfeld ook tegen diezelfde muren zal botsen als ik. Maar tegelijk ben ik zo trots op hem en geeft het mij zo’n vertrouwen, hij komt er wel, die grote kanjer van ons!

Momenteel ga ik nog om de 2 weken naar ‘mijne vriend’, zo noem ik hem thuis en zo wordt hij ook door Bart genoemd ‘uwe vriend’. En ik kijk er nog elke keer naar uit, want ik heb het gevoel dat ik hem nu meer nodig heb dan ooit. Het is pas nu, nadat ik ben blijven razen als een trein, dat ik zaken begin te aanvaarden en begin te verwerken, dat mijn lichaam vaker ‘STOP’ zegt dan voorheen en dat het mij duidelijke signalen geeft van het even echt rustig aan te doen! En ik luister!! Schaamteloos!

En elke keer vraagt mijne vriend wanneer ik wil terugkomen en elke keer zeg ik

‘binnen 2 weken, zelfde dag, zelfde uur’

Ik wil jullie hier dan ook plechtig voorstellen aan Meneer Ludo Beusen, mijne vriend! Astemblieft!