Deze blog schreef ik oorspronkelijk in oktober 2017.
De afgelopen weken kreeg ik via verschillende kanalen mailtjes en berichtjes binnen van mensen, zowel bekende mensen als totale vreemden voor mij, die mijn blog hadden gelezen, die zichzelf hierin herkenden, of toch tenminste een deel van het verhaal konden herkennen. Ik denk dat het dan vooral met bepaalde gevoelens te maken heeft, dat mensen zich herkennen in mijn verhaal en ook dat intense gevoel van verdriet, frustratie, woede, onmacht ervaren hebben, waar iedereen in zijn leven vroeg of laat misschien wel eens mee te maken zal krijgen. Het frappante was dat in bijna elke mail of berichtje ik kon terugvinden dat iedereen hier op een andere manier mee om gaat, dat iedereen ook het recht heeft om hier op een andere manier mee om te gaan, tuurlijk hebben wij dat recht! Maar dat ze inderdaad ook vaak op de oordelen van anderen botsten, want anderen gingen bepalen hoe zij/wij ons voelden, ons moesten voelen en hoe we ons moesten gedragen. Vooral dat, hoe wij, als individu, ons moesten gedragen om met al dat verdriet, frustratie, woede,… om te gaan, want als je lacht, ben je niet verdrietig, toch? Bestaan er nu echt mensen die dat denken en dan ook nog eens geloven?
Zo kreeg ik bv. te horen dat, in de tijd dat ik thuis was van mijn werk (toen had ik nog werk), om bij papa te zijn, omdat hij een longtransplantatie had ondergaan en nadien geveld werd door een hartstilstand (waar hij ook uiteindelijk aan overleden is), dat er collega’s waren die gefrustreerd waren, omdat ik naar de kapper was geweest of een ontbijtje had meegepikt met vriendinnen. Voor mij waren dat in die periode dé enige ‘lichtpuntjes’ in mijn leven. Ik stond ‘s morgens op, reed tegen de middag naar het ziekenhuis om papa eventjes te mogen bezoeken, kwam een uurtje naar huis om de kids van school te halen, om daarna weer richting Leuven te vertrekken om papa nog een keertje te bezoeken. En elke keer stond er ons weinig goed nieuws op te wachten, elke keer werden we geconfronteerd met woorden, die we liever niet hadden gehoord. Dus ja, mijn excuses, maar dan was ik soms inderdaad wel eens ‘blij’, al kan ik het niet echt blij noemen, dat ik eventjes mijn gedachten kon verzetten! Ik heb mij in die maanden geen enkele keer ‘blij’ gevoeld, ook al toverde ik nu en dan een lach op mijn gezicht. Dan was het vast en zeker geen lach van blijdschap, maar dan was het vooral een lach die mijn dankbaarheid toonde, dankbaarheid voor de lieve mensen om mij heen, die door mijn verdriet zagen en me langs alle kanten een beetje wilden helpen en er alles aan deden om die lach toch maar even tevoorschijn te toveren. Weet je dat ik op den duur (na het horen dat er dus mensen waren die gefrustreerd raakten door het feit dat ik tijdens de werkuren naar de kapper was geweest of iets anders had gedaan, want ik was wel in ziekteverlof) aan mezelf begon te twijfelen, dat ik zelfs begon te denken dat ze misschien gelijk zouden kunnen hebben en dat ik het recht niet had om naar de kapper te gaan of te gaan lunchen met mijn man. Dat ik alleen maar van het ziekenhuis naar huis mocht gaan en vice versa… . Ik was op die momenten een emotioneel wrak, was helemaal niet capabel om voor 26 kleuters vrolijk rond te huppelen, ik had het eerlijk gezegd soms al moeilijk om mijn geduld en emoties onder controle te houden bij mijn 2 zonen. Gelukkig heeft mijn omgeving en mijn psychiater (ontzettend veel lof over deze mens, tot vandaag kijk ik nog steeds uit naar onze babbels) mij doen inzien dat ik WEL het recht had om naar de kapper te gaan of op een terras te gaan zitten. Die lichtpuntjes waren broodnodig om die zware periode door te komen!
Het is triest te moeten lezen dat je merkt dat er vele anderen ditzelfde gevoel ervaren, waar ook een oordeel over geveld werd, door mensen die zich geen verdere vragen stellen, maar wel hun oordeel over jou klaar hebben en daar moet jij het dan maar mee doen! Maar goed, ik heb me neergelegd bij het feit dat er inderdaad dus zo’n mensen bestaan en waarschijnlijk veel meer dan ik ooit zou kunnen denken. Op dat gebied ben ik een echte idealist en weigerde ik hierin te geloven, ook al heeft Bart me dit al honderd keren willen duidelijk maken. Ik moet hem dus, helaas, gelijk geven!
(dit gaat hij leuk vinden, dat ik hem gelijk geef 😉 )
Wat me ook opviel in de mailtjes en berichtjes die ik kreeg, was het gegeven dat mensen vonden dat ik heel positief in dit verhaal sta, hoe triest het ook allemaal geweest is. Dat mijn positiviteit hen moed en energie geeft om OOK door te gaan, om dwars door die zure appel heen te bijten en toch te blijven lachen. YES!
Ze stellen mij de vraag hoe ik dat doe of gedaan heb?
Wel… het begon allemaal met een boek! Ik ben een beetje ‘boekenverslaafd’ en loop dus graag rond in een boekenwinkel, gewoon om de sfeer op te snuiven tussen al dat papier en al die verhalen, om titels te lezen, kaften te bekijken en in mij op te nemen. En zo was er een boek, dat ik al verschillende keren was tegengekomen, maar nog nooit had vastgehad, een boek waarvan ik de kaft zo leuk vond en de titel zelfs nog leuker als sneakerverslaafde. In maart 2017 was er een dag waarop dat boek me weer eens in het oog sprong, dus besloot ik om het te kopen…
‘Life on Sneakers’
-Evi Renaux-
Ik dacht dat het een boek was dat ging over mode (ah ja, want ik had de korte inhoud helemaal niet gelezen)… over hoe je sneakers kan combineren met elke outfit! Haha, fout gedacht, volledig fout gedacht! Over een impulsieve aankoop gesproken, tja daarom ben ik een vrouw zeker? 😉
Dus op een gegeven moment in maart ergens begon ik te lezen en te lezen en te lezen. Ik kon gewoon niet meer stoppen. Ik nam het overal mee naartoe, in de zetel, in bed, op het toilet en in bad… . Het gaat over een jonge vrouw (Evi Renaux), die de wereld aan haar voeten had liggen, carrière wou maken en hier vollenbak aan bezig was, die gefocust was om haar leven uit te stippelen zoals zij dat toen zag of zoals zij toen dacht dat het zou moeten zijn. Tot op een dag haar lichaam stop zei en niet verder wou, ze zag haar vertrouwde leventje als een kaartenhuisje in elkaar vallen, ze werd afhankelijk van anderen, de zelfstandigheid zoals ze die gekend had, was nog nooit zo onbereikbaar geweest als nu. Frustratie alom! Een gevecht voeren in verschillende ziekenhuizen, niemand kon zeggen wat er juist scheelde, van het kastje naar de muur. Weeral frustratie alom. Frustratie, bezorgdheid, woede, teleurgesteld zijn in je eigen lichaam,… noem maar op! Maar bovenal ONMACHT! Onmacht, want je hebt het zelf niet meer in de hand. Je ziet alles, waar je jaren zo voor gewerkt hebt, aan je voorbij gaan.
‘WAT ALS JIJ MORGEN OPSTAAT EN JE NIET MEER KAN DOEN WAT JIJ ALTIJD AL DEED? HEB JIJ EEN PLAN B?’
(Evi Renaux)
In diezelfde periode reed ik dus dagelijks op en af naar Leuven, om papa te bezoeken en herkende ik zoveel uit Evi’s verhaal. De frustratie, het niet begrepen worden, geen antwoorden krijgen op al je vragen, onmacht! Het boek werd voor mij een houvast… , maar tegelijkertijd deed het mij heel erg beseffen dat ik inderdaad geen plan B had. SHIT! Wij zijn op 10 maart naar Leuven vertrokken om papa zijn nieuwe longen te halen, en we dachten dat dit heugelijk nieuws was, dat we richting een nieuwe toekomst reden voor hem en voor onze familie, niet dus!! Weer fout gedacht! En inderdaad ook totaal geen plan B voor moest dit anders uitdraaien dan we hadden verwacht en hadden gehoopt. Het liep dus inderdaad helemaal anders af dan wat we voor ogen hadden. In diezelfde periode kwam ik ook te weten dat ik mijn job kwijt was en zag ik dus ook een heel deel van mijn zekerheden als een kaartenhuisje in elkaar stuiken en ook hier weer geen plan B. Mijn leven stond op enkele maanden tijd volledig op zijn kop, ik wist mij met al mijn emoties geen blijf, was verdrietig, was boos (zelfs woedend), was teleurgesteld, op den duur begin je zelfs aan jezelf te twijfelen, je hebt jezelf niet meer in de hand. Maar dankzij ‘Life on sneakers’ (en ook met hulp van de liefste psychiater) begon ik dit alles op een andere manier te bekijken, begon ik te denken dat dit een ‘kans’ was om mijn leven totaal anders te gaan aanpakken, om te gaan zoeken naar die ‘lichtpuntjes’ (waar ik nog niet zo lang geleden kei hard voor veroordeeld ben geweest, remember?), om een beetje positivisme in mijn, op die moment, klotewereldje te laten sluipen. Beetje bij beetje begon ik na te denken over mijn plan B, mijn weg naar mijn hePPinez!
Ik las het boek dan ook in enkele dagen tijd uit en ook nadien lag het overal binnen handbereik. Als ik het weer even moeilijk kreeg, of als ik die hevige emoties van verdriet, frustratie en woede weer voelde naar boven komen, greep ik even terug naar het boek dat voor mij toen als een openbaring werkte. Ik voelde mij niet alleen in mijn strijd!
Natuurlijk is dit alles gepaard gegaan met vallen en opstaan en zit je niet meteen in die goeie vibe of heb je momenten dat je weer geneigd bent om jezelf te wikkelen in die negativiteit en zelfmedelijden. Zelfs nu, een dikke 4 maand later, blijft die valkuil lonken om in die neerwaartse spiraal terecht te komen en heb ik ook nog slechte dagen, zijn er bepaalde zaken die me plots helemaal van mijn stuk kunnen brengen. Maar ik blijf vechten, ik blijf vechten, want ik ben ervan overtuigd dat het leven dat mij nu te wachten staat, zoveel moois voor mij in petto heeft en dat ik minder geneigd zal zijn om van ‘mijn’ weggetje af te dwalen. En daar kan ik alleen maar dankbaar voor zijn!
Ik was dan ook heel erg opgewonden toen ik vernam dat Evi een nieuw boek uitbracht…
‘Plan B’
Weer een boek dat er voor mij ‘boenk op was’… een boek waarin je wordt begeleid in de zoektocht naar jouw plan B! Dit boek is meegereisd op onze vakantie naar Frankrijk!! Het is na onze vakantie en de verschillende denkoefeningen die ‘Plan B’ voor de lezers in petto heeft dat het stillekesaan pas duidelijk begon te worden welke richting ik met mijn leven wil uitgaan.
En ik heb ook geleerd dat het oké is om het eventjes rustig aan te doen, om echt in jezelf te kijken en jezelf de vraag te stellen ‘Wat wil ik nu echt?’ ‘Waar word ik als mens nu echt gelukkig van?’ om jezelf eventjes helemaal te heroriënteren… En ik kan niet vaak genoeg uitschreeuwen hoeveel rust me dit geeft om deze kans te kunnen grijpen. En ik ga dat doen met beide handen!
Voor mij hebben deze 2 boeken voor een groot stuk gefungeerd als reddingsvest, die ik kon aantrekken wanneer ik weer eens dreigde te verdrinken. Tot vandaag liggen deze nog steeds in handbereik en blader ik er regelmatig nog eens doorheen, zodat ik elke keer opnieuw weer die positieve vibes kan opsnuiven. Dankjewel Evi Renaux om onbewust voor mij een opvangnet geweest te zijn!
En weet je wat nog… volgende week start ik aan mijn eerste yogales! Rust in mijn hoofd en rust in mijn lijf!
Stap voor stap bewandel ik mijn weggetje, het is heerlijk! Heerlijk te weten dat het alleen van mij is! En even heerlijk om in helse tijden te leren wie je mee op je weggetje laat wandelen en wie je aan het kruispunt laat staan! Er zijn er inderdaad een deel die ik heb achtergelaten, maar er zijn er ook een heel deel die ik met alle plezier laat mee wandelen. GENIETEN! Genieten van mijn plan B!
0 reacties