Deze blog schreef ik oorspronkelijk op 1 september 2017.

Vrijdag 1 september 2017, de eerste ‘1 september’ sinds jaren dat ik niet voor de klas zal staan. Als ik het zo schrijf en lees, klinkt het nog ongeloofwaardiger dan het al was of toch in ieder geval geweest is.

Op korte tijd is er in mijn leven heel wat veranderd, zoals ik in mijn vorige blogberichten ook al verteld heb, zijn er een groot deel van mijn zekerheden in mijn leven plots weggevallen. Zekerheden waar ik eigenlijk niet op gerekend had dat deze er op een dag niet meer zouden zijn, die op een dag toch niet meer zo zeker en vanzelfsprekend waren dan ik altijd heb gedacht of zeg ik beter, dan ik altijd had gehoopt.

Het jaar 2017 is voor mij dan ook een jaar (tot nu toe) om snel te vergeten, mmm ja vergeten? Wil ik dat jaar eigenlijk wel echt vergeten? Ik ben er eerlijk gezegd nog niet helemaal uit. Begin 2017 stierf mijn grootmoeder, ze was 94 jaar en het menske was ‘op’, zoals ze zeggen, haar lichaam wou en kon niet meer verder. Dit is hard en moeilijk, want je moet afscheid nemen van een persoon die de laatste 35 jaar in je leven is geweest, die je graag heeft gezien en die voor je gezorgd heeft, maar toch kan je dit verlies een plaats geven. Wie had toen kunnen denken dat we 3,5 maanden later ook afscheid zouden moeten nemen van mijn papa… ? Ik niet! Zeker en vast niet, niemand niet denk ik, maar dat is het leven  zeggen ze dan. Ja ok, dat IS het leven, maar dat is vaak het soort leven dat je ver van je bed ergens ziet gebeuren, dat soort leven dat door iemand anders geleefd wordt en zeker niet door jezelf. Je kent dat ongetwijfeld wel, die ‘ver van mijn bed show’? Helaas pindakaas, dit jaar werden we nog niet veel gespaard. 2017, ik denk dat je een hekel hebt aan ons, dat we geen goede vriendjes zijn en misschien ook niet meer zullen worden in de komende 4 maanden, maar zeg nooit ‘nooit’, ik wil je nog niet zomaar klasseren en opgeven, je krijgt nog een kans. Beloofd! Zolang jij mij ook nog een kans wil geven… een kans om mijn zoektocht naar mijn hePPinez verder te zetten, een kans om mijn buikgevoel te volgen, een kans om mijn paadje te kunnen bewandelen, één kans, dat is al wat ik je vraag!

Papa is 25 mei overleden en exact 1 maand later kreeg ik te horen dat ik mijn job kwijt was, yep dat kon er nog wel bij, ik was papa’s overlijden volop aan het begrijpen en verwerken, dat ik dat er nog wel bij kon nemen. KAK 2017, je hebt mij echt niet gespaard, je bleef gewoon langs alle kanten genadeloos toeslaan en ik kon alleen maar incasseren, ik was gebroken, voelde mij ellendig en dacht dat ik niks meer waard was en had de fut niet om terug te slaan. Ik voelde dat er langs alle kanten messen in mijn rug werden gestoken, zelfs van personen waar ik het helemaal NIET van had verwacht, maar ik was te verlamd, te emotioneel, te teleurgesteld en te verward om er op de gepaste manier op te reageren. Mijn emoties hebben toen even de ganse boel overgenomen, soms was dat goed en soms ook helemaal niet, maar ze waren één voor één echt. Ze typeerden één voor één wie IK ben als mens, waar ik belang aan hecht, hoe ik als mens in elkaar zit. Gelukkig stond de vakantie voor de boeg, was er geen rush meer om de kids van en naar school te brengen, huiswerk te maken, maar was de tijd aangebroken om ons leven binnen ons gezin terug een beetje op een ‘normaal’ ritme te herpakken, want ook voor ons gezin waren de laatste maanden een serieuze beproeving. Mijn leven heeft 3 maand stilgestaan, in teken van de ritjes naar het ziekenhuis, de bezorgdheid voor mijn papa en zijn toestand, de gevechten in Leuven en ook de bezorgdheid voor mijn mama, want ook voor haar is het een helse periode geweest. Ik kwam thuis en had de jongens en Bart nog, mama kwam thuis en werd altijd geconfronteerd met de lege zetel (waar papa de laatste tijd steeds in doorbracht) en de stilte. Verschrikkelijk!

Iedereen moest terug een ritme zoeken, een nieuw levensritme, dat klopt op de maat van je eigen ‘thuis’. Daarom was ik blij dat de vakantie van start kon gaan, dat ik samen met mijn mannen de rust kon opzoeken, dat we samen op zoek konden gaan naar onze nieuwe toekomst, want ook dat stond op ons (mij) te wachten. Een nieuwe toekomst… ook al klinkt dat erg spannend, ik kan je verzekeren dat het ook heel erg angstaanjagend is.

Ik ben 36 jaar, mama van 2 opgroeiende zonen, heb een lening lopen en heb jammer genoeg een brievenbus, die vaak allerhande rekeningen aantrekt. Dus al die aspecten, die eventjes hand in hand willen wandelen met een nieuwe toekomst, met een nieuwe job (die er niet is), euhm… je verstaat het wel zeker?  MAAR ik was nog nooit van iets zo overtuigd als nu, ik ga ervoor, ik ga voor die nieuwe job en die nieuwe toekomst en dat het beter zal worden als het ooit geweest is? Yep, daar twijfel ik niet aan. Ik had mezelf dan ook tijdens de vakantie voorgenomen om vooral te rusten en te genieten, om tripjes te maken met ons gezin, om alles rustig op mij te laten afkomen en weet je wat? Missie geslaagd! Ik heb die rust gevonden, ik heb genoten van de tijd aan zee, de 2,5 weken die we in Frankrijk hebben doorgebracht, waar we als een cocon samen konden zijn, waar we ons alleen moesten bezig houden met elkaar, zalig was dat! Het was dan ook de eerste vakantie dat we eigenlijk niet naar huis wilden, maar gerust nog een weekje langer hadden willen vertoeven in die heerlijke bubbel. Maar dan staat de realiteit plots weer aan de deur te kloppen en heb je geen andere keuze dan de deur te openen en die realiteit binnen te laten en te omarmen. En ik was er klaar voor!

Ik heb heel erg gemerkt, dat wanneer je rust in je hoofd creëert je vrij helder kan nadenken en dat je ook de capaciteit bezit om na te denken over wat je nu echt wil in je leven… . Mijn psychiater zegt dat ik de kans krijg om een 2de leven te starten, dat ik de kans krijg om te doen wat ik echt wil doen, ook al is hij een realist tot in de kist en ben ik meer van dat ‘zweverige’ type, maar hij heeft gelijk en die kans grijp ik met mijn beide handen. Hoe meer rust er in mijn hoofd binnendringt, hoe duidelijker het wordt welke richting ik eigenlijk uit wil gaan. Ook al ben ik er nog niet helemaal, ik weet in ieder geval al welke richting het zal worden, in welke richting mijn paadje naar mijn geluk zal georiënteerd zijn en daar ben ik al blij om. De rest volgt wel… .

De vakantie is dan helaas ook veel te snel voorbij gegaan, al waren de kids wel blij om terug naar school te gaan.

Het was het eerste jaar sinds jaren dat op 1 september mijn boekentas niet klaar stond om richting school te vertrekken. Het was een heel dubbel gevoel, maar ik ben ervan overtuigd dat alles gebeurt om een reden, dus alle ‘shit’ die 2017 mij al in mijn schoot heeft geworpen, is waarschijnlijk niet zomaar gebeurd, maar heeft mij bepaalde zaken willen doen inzien. En ja, het waren verdomd harde zaken, moeilijke wegen, de ene teleurstelling na de andere, maar ik ben er zeker van dat ik hier na verloop van tijd veel sterker zal uitkomen, dat mijn hobbelige pad naar mijn hePPinez niet voor niks is geweest, al had ik heel graag gehad dat papa hier mee van zou kunnen genieten.

Maar soit, 1 september dus, voor het eerst heb ik mijn kids aan de schoolpoort kunnen afzetten en kon ik ze ook weer ophalen, GENIETEN! Ik heb er dan ook samen met Bart een fijne dag van gemaakt, koffie drinken, lunchen, kuieren door de stad en een beetje shoppen! Perfecte 1 september zeg ik!