Deze blog schreef ik oorspronkelijk op 1 januari 2018.

Ik heb een even getal sowieso altijd mooier gevonden dan een oneven getal! Waarom? geen idee! Gelukkig zijn alle leden van ons gezin jarig op een even getal, ik had het echt ‘raar’ gevonden, moest er iemand van ons jarig zijn op bv. de 7de i.p.v. op de 8ste.!

Oef, niet dus 🙂 Noem het een rare kronkel in mijn hersenspinsels, zo heb ik er wel meer hoor!

Op de eerste dag van 2018 wil ik, net zoals onze jongens vanmorgen gedaan hebben, mijn nieuwjaarsbrief even opstellen, terugblikken op 2017, maar vooral dromen over 2018!

Want als er een ding als een paal boven water staat, dan is het dat 2017 alles behalve mijn beste vriend geweest is, wat mijn lichte vorm van afkeer tot oneven getallen alleen maar heeft aangesterkt. 2017 heeft me in alle hardnekkigheid laten kennis maken met afscheid nemen, intens verdriet, een overvloed aan teleurstellingen in mensen én het staalharde feit dat we in een ‘ik-maatschappij’ leven. MAAR HEY, naast deze trieste gebeurtenissen, die mij volledig uit mijn comfort zone haalden, die me met beide voeten weer op de grond gezet hebben, die me duizenden tranen gekost hebben en ook mijn schoon bloempotten, die in 1000 stukjes over mijn livingvloer lagen, ben ik toch dankbaar! Hoe raar en dubbel dit ook zal klinken, deze dingen hebben van mij een totaal ander mens gemaakt. De moment dat papa in het ziekenhuis voor zijn leven vocht, voelde ik al dat er van alles aan het veranderen was in mijn hoofd! Ik voelde op die moment dat er een zwart gat voor mij lag, ik zou mij daarin laten vallen en ik was er volledig van overtuigd dat dat zwarte, gevaarlijke, onzekere gat voor mij zijn vangnetten wel zou bovenhalen. Ik zou er deze keer niet impulsief inspringen, maar zou mij laten vallen en zou vertrouwen op die opvangnetten. Op die moment voelde deze gedachte erg dubbel, aangezien papa voor zijn leven vocht en helaas aan het einde van zijn, veel te korte, leven stond en ik voelde dat er voor mij een ‘nieuw leven’ op de loer lag. Ja, hier heb ik mij wel eens schuldig om gevoeld, maar mijn buikgevoel en hart spraken op die moment en het is ook toen dat ik ontdekt heb dat ik deze 2 bijzondere instrumenten in het verleden vaak verwaarloosd heb. En dat is een fout die ik niet meer wil maken in de toekomst.

Dus beste 2017, ook al zullen we nooit de beste vriendjes worden, toch ben ik je dankbaar voor de levenslessen, die je mij voorgeschoteld hebt, voor de 2de kans die ik krijg in dit leven, want uiteindelijk is ons leven toch veel te kort om aan de oppervlakte te blijven trappelen. Ik heb geleerd om diep in mezelf te graven (wat niet altijd even makkelijk is en vaak oh zo confronterend), te reflecteren en bepaalde, al dan niet spirituele, inzichten te verschaffen, maar vooral om mijn hart en buikgevoel ALTIJD voorop te stellen!

Ik ben dankbaar voor de nieuwe mensen, die op mijn pad zijn gekomen. Ik vergelijk het leven graag met een trein… er stappen onderweg mensen van je trein en je laat er nieuwe (weer) opstappen. Sommigen zullen meereizen tot aan het eindstation, andere dan weer niet, maar daar zal dan wel een goede reden voor zijn en loslaten kan ook een mooie vorm van bevrijding zijn. Het afgelopen jaar zijn er heel wat mensen, totaal onverwacht, van mijn trein gestapt en dat heeft heel erg pijn gedaan, maar vandaag, aan de start van het nieuwe jaar, begrijp ik waarom en voelt het aan als ‘juist’. Maar het mooie eraan is dat er ook nieuwe mensen zijn opgestapt of ‘oude’ mensen weer zijn ingestapt, die toch graag met je mee reizen. Vaak heb je het zelf niet helemaal in de hand en had je het liever anders gezien of had je het helemaal niet verwacht, maar als ze afstappen, om welke reden ook, horen ze niet mee te reizen naar het eindstation. Accepteer dat, sla dat op op je harde schijf, trek er lessen uit en ga door! Je hebt tenslotte maar 1 rit uit te rijden, draag er dus goed zorg voor en zie vooral dat je er plezier aan beleeft!

Dus 2017, ik ben blij dat ik je deur kan dichtrekken en dat ik benieuwd die van 2018 mag openzwaaien. Je hebt me veel lessen geleerd en je hebt dat duidelijk niet zomaar gedaan, dus ik ben volledig klaar om ermee aan de slag te gaan.

Liefste 2018, ik denk niet dat ik ooit zo heb uitgekeken om een nieuw jaar binnen te wandelen of zal ik zeggen springen, huppelen,… . Iedereen staat klaar met zijn goede voornemens en ja ok, ik heb er ook wel een paar. Zoals elk jaar opnieuw ga ik maar weer

eens op dieet, maar hoe lang ik het zal volhouden, is zoals elk jaar ook opnieuw, een groot vraagteken.  😉 Maar naast mijn jaarlijkse ‘dieet’ heb ik er nog wel enkele, misschien de meest realistische in mijn geval. Zo wil ik van mijn hart en buikgevoel mijn belangrijkste leidraad maken, roep ik het woord FRAMILY (Friends who become Family) uit tot mijn woord van 2018. Het is een cliché, maar in ‘moeilijke’ tijden besef je pas wie er toe doet en wie minder, wie mee naar de diepte wil reizen en wil liever aan de oppervlakte blijft en dat is ieders keuze en recht. In 2018 wil ik ook blijven vechten voor het wij-gevoel in de wereld of in ieder geval al in mijn wereld en omgeving. Dat is ook één van de belangrijkste waarden die ik mijn kids wil meegeven, ook al is het in onze maatschappij niet evident om zo te blijven denken. Maar hey, een beetje idealisme kan echt geen kwaad hoor, ga je niet van dood! Misschien is dat voor iedereen op aarde wel een mooi voornemen, denk wat meer ‘wij’ in plaats van ‘ik’. De wereld zou er op slag een heel pak mooier uitzien!

Verder wil ik me nog meer laten onderdompelen in de wereld van het spirituele, yoga, meditatie en wil ik op zoek gaan naar mijn ki-kracht! Over die ki-kracht gesproken, daar krijgen jullie heel snel een uitgebreide blog over! Spannend!!!

Oh ja en een boek staat ook hoog op mijn to-do lijstje!!

JAAAAAAAA! Ik ben KLAAR! Laat alles maar op mij afkomen, ik sta te poppelen om alles met open armen te ontvangen! En bij dit alles denk ik steeds

‘I’ll never walk alone’

When you walk
Through a storm
Hold your head, up high
And don`t be afraid, of the dark
`Coz at the end of the storm
Is a golden sky
And the sweet silver song
Of the lark
Walk on, through the wind
Walk on, through the rain
Though your dreams be tossed
And blown
Walk on, walk on
With hope, in your heart
And you`ll never walk alone
You`ll never walk alone
Alone
Walk on, walk on
With hope in your hearts
You`ll never walk, alone

Toeval of niet, deze tekst? Ik denk het niet!! Papa heeft dit goed gekozen, wij hebben dit goed gekozen! Dit lied blijft overal opduiken in mijn leven. Misschien wil papa mij een duidelijke boodschap geven? En ook deze, zal ik blijven koesteren!

Ook voor jullie wens ik alles waar je gelukkig van wordt, zonder dit al te veel in de hoogste vorm van materialisme te bekijken. Geniet liefjes, van de kleine en grote dingen in het leven, geniet van het ‘wij-gevoel’, geniet van en met elkaar, lach en dans samen met je medereizigers op je trein, geniet met momenten van de stilte en rust, geniet vooral van jezelf en vergeet vooral jouw buik en hart niet!

Tijd!

Rimpels, of zal ik beter zeggen ‘kraaienpootjes’ beginnen hier en daar op te duiken, een midlifecrisis, in mijn geval een ‘haarmidlifecrisis’ is reeds de revue gepasseerd of zitten we er nog steeds middenin? De tijd vliegt genadeloos en razendsnel voorbij en wij proberen hem te volgen en soms zelfs in te halen. Maar hey, een strijd die we helaas nooit kunnen winnen en het afgelopen jaar heeft me geleerd om deze strijd simpelweg niet meer aan te gaan en ik zou het begot niet meer willen!

Het laatste half jaar ben ik vooral bezig geweest met het bewust omgaan met mezelf, mezelf eindelijk, na 36 jaar, bewust te leren kennen en ja, daar heb ik tijd voor nodig gehad. Soms kan ik zo boos worden op mezelf dat mijn wereld eerst helemaal door elkaar geschud moest worden, alvorens ik de ballen aan mijn lijf had of het juiste inzicht had gekweekt om met mezelf aan de slag te gaan en alle (voor)oordelen van anderen schaamteloos aan de kant zou kunnen schuiven (maar geloof mij, dat is niet altijd even goed gelukt).

Maar er kwamen plots zoveel mooie dingen op mijn pad, die ik gewoon maar moest aanpakken…

Zo kon ik onverwacht nog instappen in de cursus tot ‘kindercoach’, in de veronderstelling dat ik wel zou zien wat ik daarmee zou doen. En even plots kwam het gevoel van ‘Hey, hier wil ik mee aan de slag!’ Wij, als volwassenen, als ouders, als grootouders, … zijn de fundamenten van onze kinderen, wij geven hen waarden en normen mee, wij bouwen mee aan hun zelfbewustzijn, bieden hen (on)veiligheid, wij hebben zoveel te betekenen voor hen en staan hier vaak té weinig bij stil, omdat we zelf ingehaald worden door de gejaagdheid van het leven. Het leven dat je trouwens zelf creëert! Stof tot nadenken, toch? In deze cursus kwam ik in contact met 15 andere dames, die één voor één hun eigen reden en verhaal hadden om daar te zijn. Ik voelde mij verbonden! Het wakkerde mijn honger naar het ‘leven als coach’ telkens meer en meer aan, ik verslond boeken alsof het niets was, en eigenlijk kwam ik altijd tot dezelfde vaststelling: we leven te veel met ons verstand, met ons hoofd en luisteren te weinig naar ons hart en buikgevoel. Ik was al jaren een innerlijk gevecht aan het voeren, omdat ik voelde dat het leven ‘iets’ anders in petto had voor mij, maar ik kon het niet benoemen, laat staan verklaren en voelde mij vaak al helemaal niet begrepen. En nu voelde het aan, alsof alle puzzelstukjes plots in elkaar begonnen te vallen. Mijn buik en hart werden overspoeld! Blijkbaar straalde ik dat op de één of andere manier ook uit, want ik merkte dat mensen de behoefte hadden om hier met mij over te praten, hoe ik zo ver gekomen was, hoe ik dat in de praktijk had gebracht, hoe ze zelf worstelden met de gejaagdheid binnen hun bestaan, hoe hun hoofd en hart niet op dezelfde lijn zaten, ze voelden duidelijk weerstand, maar wisten zelf niet hoe hier mee om te gaan.

Ook binnen ons gezin is er meer ‘rust’ neergedaald, is er meer ruimte en tijd om echt naar elkaar te luisteren en ik ben hier zo dankbaar voor. En dat heb ik onder andere te danken aan Meneertje TIJD!

Momenteel ben ik vooral bezig met, het volgen van verschillende opleidingen om mij te verdiepen in bepaalde problematieken om mee aan de slag te gaan als coach, met het inrichten van de praktijkruimte, het bouwen van een website, het uitschrijven van workshops en infoavonden, netwerken en lezen lezen lezen! Ik heb er zoveel zin in en hoop om binnenkort zowel kinderen als volwassenen te kunnen begeleiden in mijn eigen praktijk.

Ik heb zoveel geleerd het afgelopen jaar, vooral over mezelf, maar ook over ‘het leven’ op zich en de essentie ervan, hoe veel we zelf eigenlijk in de hand hebben en er vaak niets mee doen, maar ook heb ik veel bijgeleerd over de banden met anderen, hoe oppervlakkig deze kunnen zijn, terwijl je denkt dat je samen een goeie band had, maar ook hoe mooi je jezelf verbonden kan voelen met mensen, die je amper kent. Voor mij mogen dus al die ‘oppervlakkigheden’ weg en laat die ‘verbindingen’ maar komen.

Ik besef dat ik nog maar aan het begin sta van mijn reis, maar ze zeggen dat de reis mooier is, dan de eindbestemming! Dus weer geluk! Jeuj!

En zoals Einstein het zei…