Deze blog schreef ik oorspronkelijk in december 2017.

Trager en bewuster leven zijn woorden die je de laatste tijd vaak op social media, in tijdschriften en kranten tegenkomt, maar wat wil dat nu eigenlijk zeggen en hoe doe je dat trager en bewuster leven’?

Ik durf hier en nu en met volle overtuiging zeggen dat ik trager en bewuster ben gaan leven de afgelopen maanden. Jaren nam ik, met volle goesting, deel aan de ratrace van het leven, wilde ik overal voor gaan, nam ik vaak heel impulsieve beslissingen, wou ik dromen najagen, maar wilde ik vooral blijven doorgaan, zonder, nadien bekeken, echt stil te staan bij de essentie van het leven, van ons leven als gezin, van mijn leven.  Ik huiverde bij het idee om een etentje, feestje of dergelijke te missen, het liefst van al wilde ik overal bij zijn. Met een hoofd VOL ideeën ging ik door het leven… .

Tot plots het licht uit ging, ik de controle even helemaal kwijt was en niet meer wist van welk hout pijlen te maken. Na het verlies van papa en het verlies van mijn job, wist ik het ECHT niet meer! Was ik mijn levensvreugde helemaal kwijt, was ik alleen bezig met ‘overleven’ en werd mijn hoofd vol ideeën nu plots een hoofd, een leeg hoofd, dat vocht tegen de verschillende teleurstellingen die het had opgelopen de laatste maanden. Een hoofd dat zich vulde met heel veel verdriet en woede.

Stap voor stap begon ik te beseffen dat ik een 2de kans kreeg, een kans om het leven uit te bouwen zoals ik het graag zou hebben op professioneel gebied dan vooral. Bart (mijn man) stond als een blok achter mij, vond het nu ook eens eindelijk tijd dat ik iets zou doen waar ik gelukkig van werd. Hij had het ook gehad met het onderwijs en de manier waarop ze handelden. Het was of hij ook plots in zag welke deksels ik de laatste jaren op mijn neus had gekregen, terwijl ze mij dan (langs alle kanten, jaja) wilden laten geloven dat ik het ‘moeilijk mens’ was. Excuseer? Nu weet ik wel beter 😉 . Ik vond het vooral heel lief hoe hij voor mij gevochten heeft, hoe hij mij verdedigde en voor mij zorgde. Samen zouden we zeker uit dit diepe dal weten te klimmen, zover waren we dus al! Ondertussen werd het in mijn hoofd al een beetje klaarder en voelde ik aan elke vezel in mijn lijf dat er iets ‘moois’ op me lag te wachten, wat dat was, wist ik nog niet, maar daar lag ik niet wakker van. Het was op komst en dat was meer dan voldoende op die moment!

Hello new future!

De weg die ik ondertussen afgelegd heb, is vaak erg vermoeiend en confronterend geweest, maar toch ben ik blij dat ik heb doorgezet. Dat ik dieper in mezelf ben gaan kijken, dat ik veel gelezen heb, dat ik de stap heb gezet om met een psychiater te gaan babbelen en dat ik vooral durfde te vertrouwen op mijn intuïtie en buikgevoel. Een time-out nemen van de ratrace van het leven en even helemaal tot jezelf komen en jezelf rust gunnen, daar is helemaal niets mis mee. Deze time-out zorgt er mee voor dat ik trager en bewuster leef, zeker weten! Ik vind het helemaal niet meer nodig om naar elk feestje te gaan, om geen enkel uitstapje te missen, om met iedereen te babbelen, omdat dat simpelweg van je verwacht wordt. Het is dus meer dan oké om soms jezelf een halt toe te roepen, om te genieten van de rust en stilte rondom je, ik heb geleerd me daar niet meer schuldig over te voelen. Ons sociaal leven heeft serieus moeten inboeten, zodat we trager en bewuster in ons leven zouden staan en vind ik dat erg? He-le-maal niet!Ik kan echt genieten van de stilte, die me overvalt wanneer ik in mijn bad zit met een goed boek of wanneer ik uren in de zetel zit, te staren naar mijn net versierde fonkelende kerstboom. Er staat hier zelfs bijna nooit muziek op, de stilte en ik… een zalige combinatie!

Eigenlijk is het simpel hoor! Bewuster leven…

Voor mij bestaat een bewust leven uit het kijken naar jezelf! Voel jij je goed met de zaken zoals ze lopen? Voelt jouw lichaam zich goed? Probeer je niet in 100 bochten te wringen om alleen een ander te plezieren, maar sta stil bij het feit hoe jij je daarbij voelt. Ik pas deze techniek dagelijks toe en soms is het wikken en wegen en zeker niet altijd even makkelijk, maar dan heb ik er toch bewust over nagedacht zonder mezelf uit het oog te verliezen.

Ook binnen ons gezin voelen we een enorme verandering sinds de moment dat we bewust trager zijn gaan leven, het gejaagde is er af. Ik, als mama, sta bewuster in mijn ouderrol, ben (meestal) rustiger dan voorheen, heb tijd om naar mijn kinderen echt te luisteren, terwijl vroeger alles vaak snel snel moest en ik vaak maar met een half oor luisterde naar de verhalen die de jongens uitbundig kwamen vertellen. Een snelle ‘jaja’ of ‘neenee’ en de zaak was afgehandeld. Klaar! NOT! Of samen huiswerk maken, wanneer er iets niet lukte, mijn geduld en/of begrip was ik vaak overdag in de klas met 25 jengelende kleuters verloren, waardoor mijn eigen kinderen vaak de ‘bonen hadden gefret’, zoals ze hier zeggen. Ik was op, helemaal leeggezogen en mijn eigen kinderen waren hier vaak de dupe van. Beschamend en confronterend als ik er nu op terug kijk… . Dat doel had ik niet voor ogen toen ik mama werd, maar de druk en gejaagdheid die langs alle kanten je leven insijpelden, beslisten hier blijkbaar anders over.

Ik ben blij en dankbaar dat ik weer met beide voeten hardhandig op de grond werd gezet, dat ik de essentie van het leven heb herontdekt en dat ik kan genieten van momenten in stilte en rust.

Toen ik vorige week tegen Bart zei dat ik zelf het gevoel had een andere mama te zijn geworden, was hij heel snel om dit te beamen. Laten we het dan ook even vanuit zijn standpunt bekijken…

‘Als de kat van huis is, dansen de muizen. Iedereen kent deze uitdrukking wel, maar niets is minder waar. Als Inez ging werken, had ik door de week veel tijd voor mezelf (ik ben beroeps brandweerman, waardoor ik maar enkele stiften per week van huis ben), kids naar school, vrouw gaan werken, dus alleen ‘ik-tijd’. Ondanks die vele ‘vrije’ tijd had ik nog altijd een redelijk gejaagd leven wat ook de nodige frustraties met zich meebracht. Bijberoep, naar de winkel, eten maken, kids naar en van school brengen en halen,… . Sinds mijn vrouw nu een tijdje thuis spendeert en het rustiger aan doet, na een woelige periode, was ik bang om steeds op elkaars lip te zitten en dat er misschien nog meer frustraties de kop zouden opsteken.  Nu, enkele maanden later, kan ik alleen maar beamen dat ik het fantastisch vind dat ze thuis is. Heel ons gezin is gewoon veel relaxer, minder gestresseerd, het huis is altijd netjes en ik moet zelf niet meer naar de winkel en voor eten zorgen. We zijn ook veel verdraagzamer naar elkaar en onze kinderen toe. En bovenal, als de kinderen naar school zijn, hoef ik ‘s middags niet meer alleen mijn boterhammen binnen te schrokken, maar kan ik rustig met mijn vrouwtje een boke eten en een koffietje drinken. Of we pikken heel onbezonnen een ontbijtje of lunchke mee. ZALIG!’ Bart!

Zo geniet ik nu echt van simpele dingen… samen met Sil een lekker warm bad nemen vol schuim en onze washandjes verstoppen. Of samen in bed kruipen en het spelletje ‘Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet’ spelen en onszelf afvragen of protjes een kleur hebben? Volgens Sil zijn ze dus een beetje bruin en ik gok roze 🙂

Of samen met Mats een puzzel maken of in het midden van de dag een film kijken en chillen in de zetel. Of stiekem in de berging HET gesprek over Sinterklaas staan voeren, terwijl ik moet lachen met tranen in mijn ogen om net niet te huilen en hij bijna doodgaat van de slappe lach. Want het is toch zo jammer dat dat mooie verhaal van die kindervriend die iedereen kadootjes geeft, niet echt bestaat! Toch? Mats vond het vooral hilarisch!

Dat doet me denken aan de tijd dat ik te weten ben gekomen van dat verhaal en de Sint! In het 2de leerjaar zat ik, ‘s middags aan een tafel in het schoolrestaurant en mijn vriendinnetjes (dat was een tweeling) zeiden toen dat de Sint niet echt bestond en dat hun papa dat was. WATTE? Julien? De Sint? Yep, ik in volle overtuiging thuis gaan verkondigen dat ik wist dat de Sint niet de Sint was, maar dat Julien de Sint was! Wat een eer, de papa van mijn vriendinnetjes was de Sint! Ge kunt dus wel stellen dat ik die dag 2 keer van mijn roze wolk gedonderd ben. Ook hilarisch toch?

Dit even ter zijde, het zijn dus inderdaad de kleine dingen, die je leven kleur geven, de kleine dingen waar we veel te vaak geen tijd voor hebben, want we hebben het toch allemaal zo DRUK DRUK DRUK! Wel, er bestaat zo iets als een ‘pauzeknop’, geniale uitvinding! Laat mij maar even genieten van mijn pauze, om daarna sterker dan ooit, maar vooral bewuster dan ooit om te gaan met hét leven!

En laat ons nu maar genieten van de gezellige maand december in onze zachte kerstsokken, zittend voor onze kitscherige kerstboom!