Deze blog schreef ik oorspronkelijk in juni 2017.

Ok, het is al een tijdje geleden voor ik een nieuwe blog schreef, maar het lukte me even niet. Ik heb mij de laatste weken vooral moeten bezig houden met kletsen op te vangen, gepaard met het verdriet dat nog steeds langs alle kanten om mijn oren vliegt.

Wat mij de laatste weken vooral tot nadenken heeft gezet, is het feit dat ‘mensen’ vaak heel snel over je oordelen, vanop een afstand, gek hé dat er personen zijn die dat kunnen, nietwaar? Mensen denken dat ze aan jou kunnen zien wat je doormaakt, wat je voelt, maar hey, een beetje verder nadenken dat lukt hen dan weer niet. Triest, heel oppervlakkig, maar vooral heel triest! Soms denk ik dat ze zelf eens in mijn schoenen zouden mogen staan om daarna hun oordeel pas te vellen, maar meteen daarna flitst de gedachte door mijn hoofd dat ik dit niemand toewens. Ook hen niet!

Ja, ik heb de laatste maanden/weken en zelfs dagen veel verdriet gehad, verdriet om het verlies van papa (wat voor mij nog altijd heel onrealistisch is) en verdriet om het verlies van mijn job en al wat daarbij kwam kijken. Byebye zekerheden, hello verdriet! Op die moeilijke dagen en momenten was ik blij en dankbaar dat ik kon rekenen op enkele geweldige vriendinnen, die me vroegen om een tasje koffie te komen drinken, die me meenamen om te gaan ontbijten, die heel even het verdriet van me wilden overnemen en die me lieten lachen. Dit zijn dan ook ECHTE vriendinnen, die achter mijn lach ook het immense verdriet zien en die me tonnen gemeende knuffels gaven. Want het wil niet zeggen dat ik buiten kom, koffie ga drinken, ga ontbijten en plezier maak met deze topmadammen, dat ik geen verdriet meer heb. Verdriet is een deel van mijn leven geworden de laatste tijd, of ik dan nu wil of niet, of ik daar nu zelf voor gekozen heb of niet, het is gewoon zo en het is in alle hardnekkigheid aanwezig, altijd en overal! Ik probeer er alleen het beste van te maken door dat verdriet op te vangen met een lach én een traan, het te omarmen en te aanvaarden, want jammer genoeg kan ik aan deze situatie niks meer veranderen. Verdriet en ik, we zijn als peper en zout en staan momenteel zij aan zij in het leven, dus we kunnen beter maar goed opschieten met elkaar.

Maar, voor de snelle oordelers, laat ons voor eens en altijd duidelijk maken dat een mens ook kan lachen, terwijl hij/zij verdriet heeft! Dat je niet te snel hoeft te oordelen na het zien van een ‘lachende foto’ op facebook, echt niet! Ik zou ook honderden foto’s kunnen posten van mezelf, wenend en huilend aan het graf van papa, mijn kinderen die mij moeten troosten, gooiend met mijn bloempotten van verdriet en frustratie en zo kan ik nog 10 andere situaties opsommen. Maar eerlijk? Deze foto’s zijn helemaal niet zo flatterend om op facebook te plaatsen, maar misschien wel eens het overwegen waard, deze foto’s zullen mij zeker niet helpen om met mijn verdriet op een zo positief mogelijke manier om te gaan. Maar misschien helpen ze jou wel, zodat jij echt kan ZIEN dat IK verdriet heb, voor je over mij oordeelt. Dus ik neem het mee en denk erover na! Beloofd!

Om alles eventjes aan de kant te kunnen schuiven zijn Bart en ik in juni 5 dagjes met ons 2 naar Mallorca geweest. Ik keek hier enorm naar uit, naar de tijd met ons 2, naar de rust, naar de babbels, naar het feit dat we alles eventjes konden laten bezinken na de rollercoaster aan emoties van de afgelopen maanden. Ik genoot en kwam tot rust! Mijn gedachten dwaalden vaak af naar papa en waar hij nu zou zijn, zou hij ons kunnen zien, zou hij mijn verdriet kunnen voelen? Ik kan nu met zekerheid zeggen ‘JA!’

Ik heb op vakantie het boek ‘The Alchemist’ gelezen van Paulo Coelho, die wil duidelijk maken dat het leven bestaat uit tekens, tekens die we meekrijgen om het geluk te vinden dat jij als mens zoekt. De kunst is natuurlijk om deze tekens te herkennen en er daadwerkelijk wat met te doen. Heel zweverig allemaal, ik weet het, dat dacht ik ook voor ik eraan begon. Maar momenteel heeft dit boek voor een mooie leidraad en houvast gezorgd in mijn leven. Ik beloof jullie dat ik hier binnenkort een uitgebreide blog over ga schrijven!

Toen ik op een gegeven moment aan de rand van het zwembad lag te lezen, begon er plots luide muziek te spelen, terwijl het anders muisstil was, en galmde het liedje ‘You’ll never walk alone’ door de boxen, een liedje dat ze speelden op de begrafenis van papa. Ik keek naar Bart, die hier ook van schrok, en wist dat papa daar was, dat papa ons kon zien, kon voelen en dat hij even wou laten weten dat hij altijd bij ons zal zijn! Ik voelde ergens een golf van opluchting, van blijdschap en tegelijk weer dat immense gemis. Maar ik weet nu meer dan ooit ‘I’ll never walk alone’! Hij zal er altijd zijn, mijn papa! Ook al zie ik hem niet, kan ik hem niet meer aanraken, maar hij zal er altijd zijn, ergens! Het liedje was gedaan en ook de muziek stopte weer! Papa had zijn werk gedaan en daar was ik hem ongelooflijk dankbaar voor!

Dit was zeker weten een teken! Een teken dat ik met mijn beide handen heb gegrepen en wat mee heb gedaan!

Dus, liefste universum, ik ben jou enorm gaan appreciëren en sta open om alle tekens op mijn pad aan te nemen en ermee aan de slag te gaan en weet je wat? Ik kijk er naar uit!

In augustus 2020 nodigde Jelle van Growthinkers me uit om samen een podcast op te nemen over ‘The Alchemist’.

Je kan hem hier alvast beluisteren…