Deze blog schreef ik oorspronkelijk in mei 2017.
Het is ondertussen ruim 4 weken geleden dat papa een hartstilstand heeft gekregen en, jammer genoeg, is sindsdien zijn toestand nog steeds hetzelfde. Hij beweegt nog steeds niet, reageert niet en ziet ons niet, ook al opent hij zijn ogen af en toe. We hebben wel de indruk dat hij ons hoort, maar weten niet of hij hier ook iets mee doet, of hij begrijpt wat we zeggen en of zijn hersenen dit ook registreren.
Oké, ik zie en weet ook dat dit geen goed teken is allemaal, maar als er één ding is dat ik de afgelopen weken geleerd heb, is het leven vanuit mijn buikgevoel en dat gevoel ga ik nog eventjes volgen, want het brengt je verder dan je eigenlijk denkt of dan hetgeen je verstand je wil laten denken! Want dat is net de trigger, ons verstand zegt vaak het tegenovergestelde dan ons buikgevoel of dan hetgeen ons hart ons wil duidelijk maken. En vele mensen haken dan af, ze haken af naar de kans om dromen waar te maken in plaats van ze na te jagen…, ze staan te weinig stil bij het feit dat het leven, uw leven, ons leven, wel degelijk eindig is! En voor de ene mens zal dat einde er vroeger zijn dan voor de andere.
Er werd mij ooit de vraag gesteld wat ik wil kunnen zeggen als ik later op mijn sterfbed lig? Wow, dat was best een moeilijke vraag, daar had ik eerlijk gezegd nog niet echt bij stilgestaan, laat staan over nagedacht! Ik heb die vraag dan ook eventjes laten bezinken en de tijd genomen om hier toch wel even bij stil te staan… . Ik kon besluiten dat ik later wil kunnen zeggen of toch heel graag zou willen kunnen zeggen dat ik het, samen met mijn gezin, goed gedaan heb, dat ik mijn kinderen alle kansen heb gegeven, die ze nodig hadden, dat ik mijn kinderen in al hun dromen zou steunen of ze toch in ieder geval al zou proberen te begrijpen, dat mijn ventje mijn beste vriend zou blijven, ondanks de ups and downs die elk koppel ongetwijfeld wel zullen doormaken, maar vooral dat ik GELEEFD heb, dat ik dingen doe waar IK gelukkig van word, dat ik ook mijn dromen mag en kan najagen en ja, ook al trok mijn verstand soms aan de alarmbel!
De profs in Leuven zijn bikkelhard, en ook een beetje té negatief in mijn ogen en naar mijn gevoel, in hun verdict, want ik zou vanaf nu leven vanuit mijn buikgevoel en dat zullen ze daar ook geweten hebben!
Vorige week kregen we volgende mededeling van de prof ‘De kans dat ik morgen wakker word als multimiljardair is veel groter dan de kans dat jouw papa ooit nog ‘wakker’ wordt’! Je bent je vader kwijt!’
Zijn dat nu echt woorden die uit de mond van een professor komen? Serieus??!!! Tact en een beetje menselijkheid behoren niet tot één van zijn talenten, dat is nu wel heel duidelijk! En bovenal geven ze hem na 4 weken al echt op? Ze delen ons mee dat ze niet meer gaan reanimeren of aan de beademing leggen indien nodig, dat ze hem geen antibiotica meer gaan geven, dat ze hem alleen nog comfortmedicatie zullen toedienen! De wereld van op ons hoofd! Nu al? Voor ons is dit veel te vroeg, wij willen en kunnen papa nu nog niet opgeven. Hij is herstellende van een longtransplantatie én van een hartstilstand, geef hem a.u.b. een beetje tijd! We voelen dat sommige verpleegkundigen ons bijtreden in onze gedachtegang, die toch ook een beetje naar hun buikgevoel luisteren en die papa toch ook nog kansen willen geven! Oef! Maar helaas zijn het de professors die hier over kunnen beslissen en wij hebben hier niks in te zeggen. Want o ja ‘Wij zijn hier voor uw papa en niet voor jullie’!
Voor mij is het belangrijk om alles te kunnen begrijpen, ik wil begrijpen waarom ze zeggen dat hij geen kans meer maakt, ik wil weten waarop ze zich baseren… . Ze hebben geen MRI meer genomen, ze gaan alleen verder op hoe hij klinisch is. Eigenlijk is dit het toppunt van de zaak, nu kijken ze klinisch, hetgeen dat ze dikke 4 weken geleden net niet gedaan hebben, toen baseerden ze zich alleen maar op de parameters… ‘Want Mevrouw, de parameters stonden allemaal goed’. Als Mevrouw den doktoor toen even de tijd had willen nemen om eventjes binnen te komen (5 stappen extra te zetten) dan had ze misschien ook wel kunnen zien dat papa niet oké was en had ze misschien nog even kunnen nadenken of hij wel echt stabiel genoeg bevonden werd! Misschien… en wat als… zijn woorden, zinnen en vragen die vaak bij mij opkomen, gewoon omdat ik de hele situatie niet kan begrijpen, niet kan vatten. Misschien wil ik ze ook niet begrijpen en kunnen vatten?!
Zo kregen we vorige week maandag, na meer dan 3 weken te vragen wat er die avond allemaal gebeurd is, eindelijk duidelijkheid. We kregen telefoon van de hoofdverpleegkundige van de longafdeling, waar papa die bewuste avond lag, want ze had gehoord dat we een gesprek wilden met haar. WAT?!!! Hoe is dat nu toch allemaal mogelijk dat zij die dag pas te horen kreeg dat wij met vragen zaten…, na 3 en een halve week zeuren . Deze mevrouw was heel transparant in haar communicatie, we kregen alles te zien op een scherm, we konden het ganse verhaal mee volgen. Alle puzzelstukjes begonnen in mijn hoofd een beetje samen te vallen. De moment dat papa zijn hart stopte, stonden er twee verpleegkundigen naast zijn bed, die ook meteen zijn beginnen te reanimeren, wat je inderdaad ook kan volgen op de afdruk van de monitor. Ik begon een beetje te begrijpen wat er zich juist had voorgedaan, iets wat geen enkele prof ons voordien kon vertellen! Ah neen, die waren alleen maar met zichzelf bezig, om voor zichzelf een zo mooi mogelijk verhaaltje te bedenken dat ze zouden kunnen overbrengen naar ons, als voorgekauwde koek! Ik dacht het niet, beste meneer en mevrouw de professor!
Ons vermoeden werd na dit alles alleen maar bevestigd, papa sukkelde met zijn zuurstof en CO2, waardoor waarschijnlijk zijn hersenen sneller zonder zuurstof kwamen te zitten en waardoor zijn hart uiteindelijk stopte met kloppen! Ik zeg het nog eens, dat is ons vermoeden, we zijn natuurlijk geen dokters.
Na het gesprek met de hoofdverpleegkundige van de longafdeling, werd er beslist om papa naar daar over te brengen, aangezien hij geen patiënt meer was voor op intensieve zorgen.
Na, nog enkele stevige discussies met de prof van intensieve zorgen, werd hij vrijdag overgebracht naar de longafdeling! Het besluit van de prof: ze gaan hem niet meer reanimeren, niet meer terug beademen, maar gaan hem wel nog behandelen met antibiotica (dat had hij volgens hem nooit gezegd dat hij dat niet zou doen). Het ballonnetje werd ook terug opgeblazen, want aangezien papa niet voldoende slikt, krijgt hij zijn fluimen en speeksel zelf niet weg!
Soms wordt er vergeten dat mensen effectief mensen zijn, levende wezens met gevoelens, en geen nummer! Als iedereen eens wat meer zou ‘samenleven’ i.p.v. allemaal op je eigen eilandje te zitten, dan zou de wereld er al zoveel mooier uitzien! Moet ik die illusie nu echt zelf gaan opgeven? Mijn verstand zegt ondertussen van wel, helaas! Gelukkig heb ik geleerd om te leven vanuit mijn buikgevoel (misschien daarom dat ik na mijn zwangerschappen met een ‘buikje’ ben blijven zitten 😉 ) en zal ik die theorie nooit opgeven. Iets dat ik ook aan Mats en Sil zal proberen mee te geven!
In ieder geval mama en ik zijn blij met de transfer naar de longafdeling! We kunnen langer bij hem zijn en mama mag zelfs blijven slapen als ze zin heeft!
Hopelijk krijgt papa zo toch nog een kans! We zullen het ons nooit kunnen verwijten dat we hem hebben opgegeven! We blijven vechten! En hopen dat hij dat ook doet!
De afgelopen maanden en weken ben ik heel veel gaan beseffen over vriendschap. Sommige mensen hebben mij in zeer positieve zin verrast, van anderen had ik misschien iets ‘meer’ verwacht. Maar ik voel ook dat niet iedereen er op eenzelfde manier mee omgaat, dat sommigen het heel moeilijk of lastig vinden om telkens die zelfde vraag te stellen en dat moet langs alle kanten gerespecteerd worden!
Dus als afsluiter wil ik graag ‘dankjewel’ zeggen aan iedereen die er voor ons de voorbije weken al geweest is, die onze jongens hebben opgevangen wanneer wij naar het ziekenhuis gingen en nog steeds doen, die vragen om een tasje koffie te komen drinken, die er gewoon ZIJN!
Ook aan mijn collega’s en mijn directie wil ik even ‘dankjewel’ zeggen, dankjewel dat jullie mij ook zo steunen, dat jullie mijn 26 kleuters hebben opgevangen en vele taken van mij hebben overgenomen, ik weet dat dit allesbehalve evident is. Ik heb dan ook heel lang met een dubbel gevoel gezeten, maar mijn plaats is nu even bij mijn papa en mijn mama en mijn gezin! (dit had nadien een bijzonder bittere nasmaak)
Nen dikke welgemeende MERCIE! Jullie zijn gewoon FANTASTISCH!
Liefs, Inez
0 reacties