Deze blog schreef ik oorspronkelijk in mei 2017.

Mats had er vorige week een fijne week opzitten samen met zijn klasgenootjes, vriendjes en juffen in Voeren. Als we de foto’s op facebook zagen verschijnen, had hij de tijd van zijn leven onder steeds een stralend blauwe hemel. Mats blij en vrolijk, dat wil ook zeggen dat ik, als mama, gelukkig ben dat die grootste klepper van ons zich simpelweg rot amuseert! Heel puur, heel onbezorgd, gewoon zoals het moet zijn in een kinderleventje! Ze huppelen door het leven, met af en toe wel eens een mindere dag, maar staan nooit te lang stil bij eventuele problemen, gelukkig maar! Alhoewel Mats een zeer gevoelig ventje is, zich steeds bekommert over anderen en het emotioneel soms een beetje moeilijk kan hebben. Het doet dan ook pijn dat ik weet dat we de kids zullen moeten inlichten over de ernstige en vooral onduidelijke situatie waarin hun opi zich bevindt. Toen Mats van de bus stapte na zijn week, vol onbezorgdheden, vol plezier, vol lachen, gieren en dansen, was de eerste vraag die hij mij stelde ‘Mama, is opi al thuis?’ . SLIK… Tja, wat zeg je dan?!!

We hebben hem die avond ronduit laten vertellen over zijn avonturen in Voeren, over welke koppeltjes waren ontstaan en wie (jaja, het begint al) er ‘gekust’ had, over de fuif en over al de andere dingen die ze gedaan hadden, hem nog even in zijn onbezorgd wereldje laten. Hij was super enthousiast, heerlijk!

De volgende ochtend hebben we de jongens voorzichtig ingelicht, ik wist zelf niet goed hoe ik dit moest aanpakken, hoe hieraan te beginnen… . Dit is iets dat je hoopt om nooit in je leven te moeten vertellen! Ik heb hen verteld dat opi nog steeds slaapt en dat de dokters gezegd hadden dat het niet zo goed met hem ging, dat ze misschien bang zijn dat opi nooit meer zal wakker worden. Sil is nog een beetje te klein om de impact te begrijpen, Mats daarentegen, ons gevoelig ventje, snapte meteen de ernst van de situatie en barstte in tranen uit! Mijn hart brak, nog maar eens, in 10.000 stukjes!

Ik vertelde hen ook dat de dokters en verpleegsters hen de kans wilden geven om opi te gaan bezoeken, maar dat ze dat ieder voor zich moesten uitmaken. Hoe snel Sil zei dat hij niet mee wou, des te sneller zei Mats dat hij wel mee zou gaan. Net hetgeen ik verwacht had!

We bereidden Mats voor op wat hij allemaal zou zien, maar onze kanjer was klaar om zijn peter een bezoekje te brengen. Met zijn brief in de hand stapte hij zelfzeker het ziekenhuis binnen, want opi zou zeker beter worden als we hem maar omringen met genoeg liefde, daar was onze dappere zoon van overtuigd. We moeten de blauwe pijl volgen en dan de lift nemen naar de 5de verdieping! We komen aan op opi’s kamer en zien dat Mats toch wel een beetje schrikt, ondanks het feit dat wij vinden dat opi er eigenlijk redelijk goed uit ziet (voor zijn toestand). Toch stapte hij moedig naar de rand van opi’s bed, nam spontaan zijn hand vast en begon tegen hem te babbelen… . Plots kwam er een traan uit de ogen van papa, een traan???!! Zijn ogen stonden wagenwijd open, hij wist, hij voelde en hij hoorde dat Mats daar was, daar ben ik 100% van overtuigd. Mats las zijn briefje voor, waarin hij zo hard zijn hoop uitdrukte dat opi weer wakker zou worden en snel naar huis zou kunnen komen, maar ergens besefte hij ook wel dat die kans, jammer genoeg, heel klein is, om niet te moeten zeggen onbestaande!

Onze jongen was heel blij dat hij de keuze had gekregen om mee te komen en dat hij ook effectief zelf beslist had om mee te komen. Hij wilde dan ook graag de prof, de dokters en de verpleegsters bedanken dat ze hem die kans gegeven hadden, want eigenlijk zijn er geen kinderen toegelaten op deze afdeling! Dat hij daar nog bij stil stond, om de mensen te bedanken??!

ZO FIER op dit exemplaar! Buitengewoon FIER!

Geen woorden voor…

Papa ligt sinds vrijdag 12 mei op de longafdeling, jeuj! Mama en ik waren hier wel blij mee, konden ons in deze transfer echt wel vinden. We weten wel dat papa nooit nog dezelfde zal worden, maar hier kregen we de kans om langer en vaker bij hem te zijn en dat is één van de weinige dingen die we nog voor hem kunnen doen en dat mogen we niet uit het oog verliezen! Het verplegend personeel is hier zo begaan, bezorgd en vooral zo lief, niet alleen voor papa, maar ook voor ons! We zien hier meer verpleging passeren dan op de intensieve diensten. HALLELLUJAH, gaan zij de reputatie van UZ Leuven voor ons een beetje rooskleuriger maken? Laat ons hopen, zo ziet het er in ieder geval toch uit! Blij te zien, te horen en te voelen dat er dus ook nog ‘echte mensen’ bestaan onder ons, de mensen! Dikke pluim en gigantisch applaus voor jullie!

Afgelopen week had hij wel last van zijn stoelgang, de ene moment was hij te plat en de andere moment hield hij zijn stoelgang dagen op en moesten ze een lavement opsteken, daarom hebben ze afgelopen donderdag een echo genomen van zijn buik om eens te kijken wat zich daar vanbinnen allemaal afspeelde.

Afgelopen vrijdag viel de wereld, als die dan toch nog niet helemaal naar beneden gevallen was, helemaal op mijn hoofd. Ik was die namiddag bij papa op bezoek geweest en zijn toestand was nog steeds niet veranderd. Toen ik terug naar huis vertrok om de kids op te halen van school, en mama onderweg was, leek hij redelijk rustig, lag hij rond te kijken met zijn ogen wagenwijd open, ook al ‘kijkt’ hij niet bewust. Dus voor mij leek de situatie net dezelfde als de dagen voordien.

Ik had net de jongens en hun boekentassen de auto in gezeuld, toen we van de parking reden en mijn telefoon ging, nummer anoniem… . Een anonieme nummer voorspelt meestal niks goeds en ik wist dat ze vanuit Leuven ook alleen oproepen doen met anonieme telefoonnummers. SHIT! Ik kreeg inderdaad een dokter aan de lijn, die zichzelf beleefd voorstelde en meedeelde dat hij niet zo’n goed nieuws had! Weer SHIT! Ik kon alleen maar ja en neen uitstammelen, volledig van mijn melk, niet wetende welk ‘slecht nieuws’ ik te horen zou krijgen… . Ik luisterde geduldig naar wat hij mij te vertellen had, ze hadden op de echo van de buik gezien dat papa een gaatje had in zijn dikke darm! Hoe komt dat daar nu, een gat in zijn dikke darm?! Ze hadden hier zelf ook geen verklaring voor, zijn darmen waren stilgevallen door het lange liggen en door te weinig hersenactiviteit. Dit zou een oorzaak kunnen zijn of van de vele medicijnen die afgelopen weken door zijn darmen gejaagd werden. In ieder geval werd meteen duidelijk gesteld dat de enige oplossing hiervoor een operatie zou zijn, maar dat papa zijn toestand dit niet toelaat en dat ze vanaf nu willen starten met hem comfort te bieden, met andere woorden om hem morfine toe te dienen om hem zo weinig mogelijk pijn en ongemak te laten voelen. Wij, als familie, moeten hier een goedkeuring voor geven, en ook al weten we wat dit betekent, toch gaan we hiermee akkoord. Papa heeft al zo lang gestreden en hoogstwaarschijnlijk ook geleden en hij hoeft niet meer te vechten! Dit zou hij zelf niet gewild hebben! Ik durf zelfs te zeggen dat hij boos op ons zou zijn, als hij moest zien dat we hem daar zo al weken in bed hebben laten liggen. Maar tussen hetgeen je weet en hetgeen je voelt, ligt een hemelsbreed verschil en het is de kunst om daar een balans in te vinden. In ieder geval weet ik nu dat we niet meer hadden kunnen doen voor papa, dan we gedaan hadden. Of toch wel… we hadden beter op medium care met toeters en bellen door de gang gelopen om het aan iedereen zijn verstand te brengen dat hij echt niet oké was. Misschien hadden ze dan de boodschap WEL begrepen! Iets dat ik nu geleerd heb, dat staat als een paal boven water. Als ik in de toekomst nog eens in deze situatie terechtkom (al hoop ik uit de grond van mijn hart dit nooit nog mee te maken), maak ik mijn communicatie, naast de mondelinge boodschap, ook hard op papier via mail! Ze gaan het geweten hebben!

Dus nu…? Nu is het afwachten, papa ligt sinds vrijdagavond aan de morfinepomp en is vrij rustig, hij heeft geen pijn (denken we) en ademt rustig verder. We krijgen de kans om, samen met de nabije familie, afscheid te nemen in alle rust en worden omringd door goede zorgen! Het laatste wat we nu voor hem kunnen doen, is bij hem zijn! Laten voelen dat we aan zijn zijde staan als hij aan een volgende reis begint, aan zijn 2de leven!

Al hadden we allemaal gehoopt dat hij zijn 2de leven met ons zou kunnen delen!